De weg naar Husavik

De ochtend begint vroeg. We hadden besloten om rond kwart voor 7 op te staan en dan zsm te ontbijten om ervoor te zorgen dat we niet later dan 8 kunnen vertrekken. We hebben goed geslapen, volgens Carolien heb ik toch wel wat bomen omgezaagd maar iedereen was fris en fruitig.

Het heeft flink gevroren, de sapjes en cola in de kofferbak van onze Vitara zijn ijsblokken. Volgens Roelof was het rond -11 geweest. Het voordeel is dat het een kraakheldere ochtend is. Strakblauwe lucht dus het is net een wintersprookje. We hopen dat we vanavond een kans maken om het noorderlicht te zien vanuit Husavik, onze volgende bestemming. We maken op dit moment niet de snelste meters want de weg naar Egilsstadir is ietwat ijzig. Maar de locals scheuren op hun spijkerbandjes zoals wij bij de zomerse dagen. Als wij dit vandaag in NL hadden gehad had iedereen die vandaag jarig was kunnen fluiten naar hun visites, vanwege gevaarlijk wegdek. De ANWB had een 'blijf thuis' advies gegeven en de telefoon van Ford Assistance stond roodgloeiend ivm niet start problemen. De Gasunie zou een topdag hebben qua gastransport en de Zes Wielen had al meerdere keren moeten uitrukken voor klanten met pech. Enfin...........het beloofd weer een spannende dag te worden, waar Kuifje en Kapitein Haddock een puntje aan kunnen zuigen. Op naar de Whale Watching Tour te Husavik.

Voordat we in Husavik zijn moeten we toch nog ongeveer 250 km afleggen vanaf Egilsstadir. De 1 voert ons echt over een hoogplateau. De weg is prima begaanbaar, ongeveer een meter hoger gelegen dan de grond eromheen dus sneeuw die valt wordt over de weg geblazen en het lijkt alsof hier altijd word gestrooid. We stoppen nog een keer om de gure wind in te ademen en plaatjes te schieten van een wit landschap. Hier en daar lopen stroompjes met daaarin drijvend ijs. Het is bijna niet te geloven. Remi uit alleen op de wereld moet zich zo hebben gevoeld. Niemand om je heen, bizar. Het landschap veranderd steeds. Carolien moest nog even een foto schieten vanaf de grond. Het enigste hier wat getuigd van de aanwezigheid van de mens is het asfalt en de gele paaltjes langs de weg. Verder alleen het prachtige ruige landschap. Het verveeld nooit, als je van natuur houdt. Het weer is prima en van de voorspelde regen die Carolien had gelezen is gelukkig niets te zien.

We vervolgen de 1 en passeren de 864 waar we naar de Dentifoss kunnen, dit slaan we nu over ivm de tijd, We willen de boot natuurlijk niet missen. Vlakbij de afslag naar Husavik zien we damp verderop en komen we bij Hrevir, echt kwalmende stinkende zwavel stoom en blubber. Op verschillende plekken fluit het stoom de grond uit. Een mega kwalm van lucifersstokken komt ons tegemoet. Ondanks de geur zijn we toch wel diep onder de indruk van hetgeen we zien. Hoe machtig heet moet het zijn binnen in dit stukje aarde. Het water dat in de grote poel naar boven borrelt is 100 graden. Uitkijken en vooral geen bommetje ! Al weer een stukje betoverend IJsland laten we achter ons. De zon schijnt fel en maakt de aftekening van het stoom tegen de horizon bijna buitenaards. Wat een kado om dit in je leven te mogen aanschouwen ! We voelen ons verwend en vereerd.

Rond half twaalf komen we in Husavik aan en aangezien het een kleine plaats is vinden we de haven zonder problemen. We stappen bij een knus restaurantje binnen waar we eerst een koffie nemen en daarna een heerlijke burger eten. De tickets die we al gereserveerd hebben via internet worden gehaald en om 13.15 lopen we naar onze boot toe. We krijgen allemaal een warme overal en rond half twee is het trossen los. De zon schijnt, de baai is vrij rustig en we varen en zoeken naar walvissen. En we varen en varen en varen........................maar geen walvis die zich aan ons wil laten zien ! Onze gids bevond zich ineens in een euforische stemming dus ja.......een walvis, maar nee......hij nam de eerste puffin waar van het seizoen (papegaai duiker is een vogel) !!! Maar goed, wij deden enthousiast mee al konden we vanaf onze plek op de boot alleen wat zwarte spikkeltjes waarnemen ! De puffins waren binnen nu nog een walvis, daar waren wij toch echt op uit. Enfin, de gids hadden we wel in het ruime zeesop kunnen gooien, want uiteindelijk spotte onze eigen Karin een groep walvissen !!! YEAH YEAH Walvissen, moet er wel even bij noemen dat het gaat om de aller, aller, aller kleinsten die bestaan, maar het zijn walvissen. Ze zijn van nature zeer schuw en schijnen ook zeldzaam te zijn, dat ze ook heel moeilijk te zien zijn is dan bijzaak. Karin zag ze ! En de rest na lang turen ook ! Dus uitgeput maar voldaan en verkleumd kwamen we terug in de haven. Al met al een enerverende dag. Wij gaan nog even lekker iets eten en drinken en morgen weer verder met dit fantastische avontuur!

tot morgen